در کربلا همانقدر که "فرصت سازی " حر اعجاب انگیز است "فرصت سوزی " عده ای دیگر هم شگفت انگیز است

 یکی از آنها "طرماح " است اووقتی تنهایی امامرا میبیند از امام میخواهد همراه او به بصره برود تا او 20000 مرد جنگی فراهم آورد

امام از تصمیم قطعی اش بر رفتن میگوید واینکه خیر را از خدا میطلبد نه مردان جنگی او !

 او که عزم امام را میبیند فرصت میخواهد به بصره برودوآذوقه خانواده اش را فراهم کند وبرگردد !امام رخصت میدهد اما تاکید میکند که برایاو صبرنمیکند وراه خود را میرود!

 او به سراغ خانواده اش میرود وهمه اعضای خانواده ازبازگشت او تعجب کرده وملامتش میکنند همسرش میگوید تو زینب را برا ی آ ذوقه ما تنهاگذاشتی ؟!  او هم نادم میشود وعزم باز گشت .

اماافسوس که عبیداله فرمان بستن  همه دروازههای شهر را داده است هرچه تلاش کرد راه خروجی نیافت تا اینکه روز دوازدهم محرمدروازه ها گشوده شد در بین را ه بود که از فراز بلندی کاروان اسرا وسرهای مطهر

شهدا را بر سرنیزه ها ودر مسیر کوفه دید این همان غنیمت دانستن " دم ولحظه " درفرمایش رهبر معظم انقلاب است !

  آیافردای ظهور امام آنقدر بصیرت داریم که یاری امام را"اولویت " دهیم و"لحظه" را پاس بداریم ؟ !